İstanbul’un kalbinde, Beyoğlu’nun sokaklarına sinmiş eski bir dostluk havası vardır. O havayı en yoğun hissedebileceğiniz yerlerden biri de hiç kuşkusuz Aret’in Yeri’dir.
Peki burada akşam nasıl başlar? Buyurun birlikte o sofraya oturalım.
Kapıdan Girerken: Eski Bir Dost Gibi Karşılanmak
Aret’in Yeri’nde kimse “müşteri” değildir. Kapıdan adımınızı attığınız anda sizi, sanki yıllardır tanıyan bir dostun gülümsemesi karşılar.
Garson değil, “masadaki yol arkadaşınız” gelir yanınıza. Herkesin bir hikayesi vardır; meyhane kültürünün özü de bu hikâyeleri paylaşmaktır zaten.
Mezelerle Başlayan Muhabbet
Masaya önce mezeler gelir. Renk renk tabaklar, sade ama özenli sunumlar…
Tahinli uskumru, topik, levrek marin, atom, patlıcan salatası derken, sohbet de mezeler gibi yavaş yavaş açılır.
Burada her meze bir başlangıçtır; rakıya değil, sohbete, dostluğa, kahkahaya…
“Bir meze, bir hatıra gibidir burada — paylaşmadan lezzeti tamamlanmaz.”
Balık Izgarada, Sohbet Masada
Aret’in Yeri’nde denizin sesi tabakta yankılanır. Şişte sardalya, tereyağında karides ya da hamsi şiş…
Her biri taze, her biri sade.
Burada balığın üstünü baharatla değil, dostlukla süslerler.
Bir yandan taze balığın dumanı yükselirken, bir yandan da masadaki hikâyeler koyulaşır.
Rakı, Müzik ve O Yavaşlayan Zaman
Bir noktada müzik girer devreye.
Ne çok gürültülü, ne de çok sessiz — tam kararında bir fonda çalar.
Bir Zeki Müren şarkısı, bir Sezen Aksu dizeleri…
Zaman yavaşlar, İstanbul dışarıda kalır, masa kendi dünyasını kurar.
Rakı bardakta değil, muhabbetin içinde akar.
Kapanış: Gecenin Ardında Kalan Dostluk
Aret’in Yeri’nde bir akşam asla “biter” diyemezsiniz.
Sadece biraz ara verilir.
Çünkü burada geçirilen her gece, bir sonrakinin habercisidir.
Aret Abi’nin dediği gibi:
“Meyhane sadece içmek için değil, insanın kendini bulduğu yerdir.”
Aret’in Yeri’nde akşam, sofradan önce gönülde kurulur.
Bir yudum rakı, bir lokma meze ve dostlarla paylaşılan bir kahkaha…
Hepsi birleşir, unutulmaz bir İstanbul akşamına dönüşür.