Meyhane kültürü, Anadolu’nun ve Akdeniz’in ortak hafızasında derin köklere sahiptir.
Bizans döneminin şarap evlerinden, Osmanlı’nın “mey” dolu sohbet meclislerine, oradan da Cumhuriyet’in İstanbul’unda Galata’ya, Balıkpazarı’na, Nevizade’ye kadar uzanır.
Eskiden meyhaneler sadece içki içilen yerler değil, aynı zamanda düşüncelerin paylaşıldığı, şiirlerin söylendiği, dostlukların kurulduğu yerlerdi.
Bir masa etrafında kurulan samimiyet, zamanla bir yaşam biçimine dönüştü.
Meyhane: Sesin, Sözün ve Sessizliğin Dengesi
Meyhane, müzikle sessizliğin tam ortasında duran bir kültürdür.
Bir ud sesi duyulur, ardından bir fasıl başlar.
Sohbetler dalgalanır; kimi kahkaha, kimi hüzünle biter.
Ama her melodinin, her yudumun, her kelimenin ortak noktası bellidir: samimiyet.
Bir meyhane gecesi, ne çok hızlı yaşanır ne de gösterişli…
Yavaşça akar, tıpkı bir dostun omzuna yaslanmış bir hikâye gibi.
Meze: Sessiz Başrol
Her meze bir hikâye taşır.
Topik, Rum ustaların inceliğini; lakerda, Boğaz’ın tuzlu suyunu; patlıcan salatası, Anadolu’nun bereketini anlatır.
Meyhane kültürünün özü de tam burada saklıdır: Paylaşmak.
Meze, yalnızca karın doyurmaz; masadaki insanları birbirine yaklaştırır.
Bir tabaktan uzanan çatal, bir sohbeti başlatır, dostluğu büyütür.
Rakı Sofrası: Bir Medeniyet Dili
Rakı, meyhane kültürünün en sade ama en derin sembolüdür.
Bir bardak rakı, beraberinde saygıyı, ölçüyü ve zarafeti getirir.
Kadehler, “şerefe” demek için değil, “iyi ki varsın” demek için kalkar.
Ve o anda meyhane, bir içki mekânı olmaktan çıkar; bir insanlık masasına dönüşür.
“Rakı içmek değil, paylaşmak önemlidir.”
– Aret’in Yeri’nde sıkça duyulan bir söz.
İstanbul’un Kalbinde Yaşayan Bir Kültür
Bugün meyhane kültürü, Beyoğlu’nun dar sokaklarında, deniz kıyısındaki eski mahallelerde hâlâ nefes alıyor.
Her masa, geçmişten bir hikâye taşır; her duvarda bir kahkaha yankılanır.
Ve bu kültürü yaşatan yerlerden biri de Aret’in Yeri’dir — çünkü burada her akşam, meyhanenin ruhu yeniden doğar.
Aret’in Yeri: Hikâyenin Devamı
Aret’in Yeri, bu köklü geleneği günümüze taşıyan bir köprü gibidir.
Burada eski İstanbul’un zarafetiyle bugünün sıcaklığı buluşur.
Nevi şahsına münhasır bir atmosfer içinde, meyhane kültürünün özü – yani dostluk, lezzet ve sohbet – yaşatılır.
Son Söz
Meyhane kültürü, bir içki geleneği değil, bir yaşam felsefesidir.
Yavaşlamayı, paylaşmayı, dinlemeyi öğretir.
Her kadehte biraz hüzün, her sohbette biraz umut vardır.
Ve her gece, bir sonraki buluşmanın sözünü taşır.
“Meyhane, insanın kendine dönüp baktığı aynadır.”
– Aret Silahlı